ในรอบปี 2554 ที่ผ่านมามีหลายสิ่งที่เราดำเนินการในฐานะผู้บริหารสถานศึกษาแล้วมีความสุข หลายสิ่งดำเนินการแล้วสร้างความทุกข์และปัญหาต่างๆ ตามมา เชน จากสภาพความไม่พร้อมทางด้านเศรษฐกิจของนักเรียนทำให้ไม่พร้อมที่จะเรียน จำเป็นต้องขาดเรียนบ่อย เวลาเรียนไม่พอ ทำให้มีปัญหาตามมามากมาย. เช่น ไม่มีสิทธิ์สอบ การสอบโอเนตต่ำ สุดท้ายอาจจบไม่พร้อมเพื่อน แต่เราในฐานะผู้บริหารก็สงสารนักเรียน พยายามทุกอย่างให้เขาได้เรียนและที่สำคัญได้จบพร้อมเพื่อน เพื่อนครูบางท่านก็ใช้หลักนิติมากเกินไป ทำให้เราไม่สบายใจ
ในบางสิ่งเราดำเนินการแก้ไขปัญหาเพื่อให้นักเรียนมีความพร้อมที่จะเรียน ไม่หนีโรงเรียน ให้เด็กออกจากป่ามาอยู่ในโรงเรียน เพราะโรงเรียนเราเป็นโรงเรียนขยายโอกาสแม้เขาจะเรียนไม่เก่ง แต่เรากูแลเรื่องพฤติกรรมให้เขาเป็นคนดี แต่ผู้บังคับบัญชาหรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกลับไม่สนใตตรงนี้ไปดูแต่ปลายทางว่าเด็กต้องเรียนเก่ง สอบผ่านทุกวิชาทุกรายการที่เขาต้องการ เช่น การประเมิน สมศ.รอบ 3 ที่ผ่านมาการจะผ่านการประเมินได้ ผลการสอบโอเนตต้องได้ 8.ขึ้นไป. โดยไม่ดูอย่างอื่นประกอบกันเลย ผู้บริหารและครูต่างจังหวัดที่ไหนเขาจะมีกำลังใจในการทำงาน ทุกคนก็อยากย้ายมาอยู่ในเมือง เด็กในเมืองมีมากต้องสอบคัดเด็กไม่เก่งออกไป แต่เด็กในโรงเรียนขยายโอกาสต้องรับทั้งหมด แต่ทำไมเด็กสองกลุ่มนี้ต้องตั้งเกณฑ์การประเมินแบบเดียวกัน.ผมว่า คนที่เกี่ยวข้องที่คิดกับเรื่องนี้น่าจะต้องออกมาศึกษาข้อมูลในพื้นที่สักปีสองปีก่อนดีไหม.
